Een familie opgesloten in een landhuis ergens in het noorden van Frankrijk: een fanatieke vader, geobsedeerd door het idee om een Superman te laten groeien van haar dochter, een slappe moeder en een slachtoffer-uitsluiting. Wreed experimenten, isolatie, geweld … is het mogelijk om alles te overleven en alles te behouden in zulke extreme omstandigheden? Maud Zhulien deelde haar vreselijke verhaal in het boek “The Story of the Daughter”.
In 1960 kocht de Fransman Louis Didie een huis in de buurt van Lill en trok zich daar met zijn vrouw met zich mee om een project van zijn leven te implementeren – om te groeien van de kleine dochter van de Superman Mod.
Mode wachtte op zware discipline, tests van wilskracht, honger, de afwezigheid van de minste warmte en sympathie van de ouders. Maud Julien is een geweldig uithoudingsvermogen en wil tot leven getoond, werd opgroeide, werd een psychotherapeut en vond de kracht om haar ervaring publiekelijk te delen. We publiceren fragmenten uit haar boek “The Tale of the Daughter”, dat wordt gepubliceerd door de uitgeverij “Exmo”.
‘De vader herhaalt opnieuw dat hij alles doet wat hij voor mij doet. Dat hij me zijn hele leven wijdt om te trainen, te vormen, van mij het hoogste wezen te vormen dat ik voorbestemd ben om te worden ..
Ik weet dat ik verplicht ben zichzelf de taken waardig te tonen die hij later voor mij zal instellen. Maar ik ben bang dat ik niet aan zijn vereisten kan voldoen. Ik voel me te zwak, te onhandig, te dom. En ik ben zo bang voor hem! Zelfs zijn overgewicht, grote hoofd, lange dunne handen en stalen ogen. Ik ben zo bang dat mijn benen plaats maken als ik hem benader.
Nog erger voor mij uit het feit dat ik alleen ben met een reus voor deze reus. Van de moeder wordt geen comfort of bescherming verwacht. “Monsieur Didier” voor haar – Demigod. Ze houdt van en haat hem, maar durft nooit tegen te spreken. Ik https://prostaatmassage.com/de-effecten-van-een-prostaatmassage/ heb geen andere keuze dan mijn ogen te sluiten en, schuddend van angst, verstop je onder de vleugel van mijn Schepper.
Mijn vader is ervan overtuigd dat de geest alles kan bereiken. Absoluut alles: hij kan elk gevaar verslaan en elk obstakel overwinnen. Maar om dit te doen, is een lange, actieve voorbereiding vereist weg van het vuil van deze onreine wereld. Hij zegt altijd: “Een persoon is in wezen slecht, de wereld is in wezen gevaarlijk. Op aarde, vol zwakke, laffe mensen die hen duwen tot het verraad van hun zwakte en lafheid ”.
Vader is teleurgesteld over de wereld;Hij werd vaak verraden. “Je weet niet hoe gelukkig je bent om door andere mensen te worden afgeleverd,” vertelt hij me. Daarom is dit huis nodig – om de miasms van de buitenwereld op afstand te houden. Mijn vader vertelt me soms dat ik dit huis nooit zou moeten verlaten, zelfs nadat hij sterft.
Zijn geheugen zal in dit huis blijven wonen, en als ik ervoor zorg, zal ik veilig zijn. En soms verklaart hij dat ik dan alles kan doen wat ik wil, ik kan de president van Frankrijk worden, de heer van de wereld. Maar als ik dit huis verlaat, zal ik het niet doen om doelloos leven te leiden “Madame Nobody”. Ik zal hem laten om de wereld te winnen en “grootsheid te bereiken”.
“Moeder beschouwt me als een dodgy wezen, een bodemloze bron van slechte wil. Ik spuit de inkt duidelijk op papier op papier, en net zo opzettelijk brak ik een stuk van een glazen aanrecht van een grote eettafel. Ik struikel opzettelijk of scheur mijn huid af toen ik onkruid in de tuin verlichtte. Ik val en krijg ook expres krassen. Ik ben een “bedrieger” en “pretender”. Ik probeer altijd de aandacht te trekken.
Tegelijkertijd, toen lees- en schrijflessen begonnen, leerde ik fietsen. Ik had een kinderfiets met trainingswielen aan het achterwiel.
“Nu zullen we ze verwijderen,” zei moeder ooit. Vader stond achter ons en keken zwijgend naar deze scène. Moeder liet me op een onstabiele fiets gaan zitten, nam me stevig op met beide handen en -hil-yuzh-heel veel naar voren geduwd langs de hellende toegangsweg.
Nadat ik gevallen was, scheurde ik mijn been op grind en brak uit met tranen van pijn en vernedering. Maar toen ik deze twee onzekere gezichten zag kijken naar mij, stopten snikken zelf. Zonder een woord te zeggen, zette mijn moeder me opnieuw op een fiets en duwde me zo vaak als het me kostte om te leren hoe ik mijn evenwicht alleen kon houden.
Mijn schaafwonden werden ter plekke behandeld: mijn moeder hield mijn knie stevig vast en vader schonk medische alcohol rechtstreeks op pijnlijke wonden. Huilen en kreunen was verboden. Ik moest “mijn tanden knarsen”.
Ik heb ook geleerd om te zwemmen. Natuurlijk was er geen sprake van naar het plaatselijke zwembad te gaan. In de zomer, toen ik vier jaar oud werd, bouwde mijn vader het zwembad “speciaal voor mij”, aan het einde van de tuin. Nee, geen mooi zwembad met blauw water. Het was een vrij lange smalle strook water, aan beide zijden geperst met betonnen muren. Het water daar was donker, ijzig, en ik zag de bodem niet.
Zoals in het geval van een fiets, was mijn eerste les pretentieloos en snel: mijn moeder gooide me gewoon in het water. Ik verstopte, schreeuwde en stak water uit. Net toen ik klaar was om met een steen naar de bodem te gaan, dook ze op en betrapte me. En alles werd opnieuw herhaald. Ik schreeuwde weer, huilde en stikte. Moeder trok me weer eruit.
“Je zult worden gestraft voor deze stomme zeuren,” zei ze, voordat ik me zonder pardon terug in het water gooi. Mijn lichaam probeerde op het water te blijven, terwijl mijn geest elke keer in een iets strakkere bal in me draaide.
“Een sterke man huilt niet,” beweerde de vader en keek naar deze uitvoering van een afstand, zodat spray niet zou reiken. – Je moet leren zwemmen. Dit is van vitaal belang voor het geval u van de brug valt of u moet vluchten.
Ik heb geleidelijk geleerd om mijn hoofd over het water te houden. En na verloop van tijd werd zelfs een goede zwemmer. Maar ik haat water, net zoals ik dit zwembad haat, waar ik nog moet trainen “.